Justin (55) "Door mijn tinnitus kwam ik in een sociaal isolement terecht"

Enige jaren geleden was het er opeens: geruis in mijn oren. Ik maakte me niet direct zorgen, "het zal wel gewoon een verkoudheid zijn met een rare bijwerking", dacht ik. Maar nee, het was geen bijwerking die weer overging. De ruis bleef.

Humor als copingmechanisme
Aanvankelijk grapte ik nog dat ik de hele dag de zee hoorde. Maar op den duur was dat echt niet meer grappig. Daar kwam ook bij dat ik slechter ging horen. Oost-Indisch doof grapten mijn vrouw en dochter, maar voor mij was dit iets dat duidelijk een belemmering werd in het dagelijkse bestaan. Een bezoek aan een oorarts was erg ontnuchterend. De conclusie was gehoorverlies aan beide oren. En het geruis? Ach, daar moest ik maar mee leren leven.
 
Sociaal isolement
Makkelijker gezegd, dan gedaan. Mijn familie had er begrip voor als ik ergens niet op reageerde, zij wisten immers van mijn slechthorendheid. In het sociale leven, viel dat echter zwaar tegen. Men ging ervan uit dat ik arrogant was, dat ik hen negeerde. Ik moest telkens uitleggen dat ik niet goed hoorde. En dat wilde ik op een gegeven moment niet meer. Dat leidde tot een sociaal isolement. Daar heb ik enorm veel last van gehad.

Accepteren lukt me niet
Gelukkig leerde ik later Hanneke (ThuisHoren Ergotherapie red.) kennen via een gemeenschappelijke hobby. Zij heeft mij geleerd hoe ik met mijn tinnitus en slechthorendheid om kan gaan, het een plaats te geven. Dat heeft enorm geholpen.
 
Ik nog eens een hoortest laten doen en die wees uit dat mijn gehoor slechter geworden was, maar nog niet zó slecht dat ik baat zou hebben bij een hoortoestel.
Ondanks het feit dat het geruis er nog steeds is en ik nog steeds moet uitleggen dat ik slecht hoor, heb ik het enigszins kunnen aanvaarden. Maar accepteren, dat nog steeds niet...