Column Hanneke Cobelens | Het goede voorbeeld
Ze zeggen wel eens: ‘Een goede therapeut is een slechte cliënt’. Ik ben hier het prototype voorbeeld van. Sinds ik mij gespecialiseerd heb in ergotherapie voor mensen met een auditieve beperking, ben ik mij ervan bewust dat ik mogelijk een voorbeeld ben voor cliënten. Míjn verhaal is nooit het verhaal van de cliënt, maar af en toe mag ik zelf een betere cliënt zijn en mijn eigen adviezen opvolgen. Leven vanuit mijn kracht en denken in oplossingen, want dat is waar ergotherapie voor staat.
Wie herinnert zich dit nieuwsbericht uit 2017? Twee dove vrienden in een pretpark worden uit de rij bij een achtbaan gehaald. Zij ‘spreken’ gebarentaal en zouden geen instructies kunnen opvolgen bij een incident. Met een horende begeleider hadden zij wel de achtbaan mogen betreden. Dit nieuwsbericht heeft mij aan het denken gezet.
Tijdens de opleiding ergotherapie begon ik mij verder af te vragen hoe het gesteld is met de toegankelijkheid van openbare gebouwen voor mensen met een auditieve beperkingen. In principe is ieder gebouw zonder visueel ontruimingsalarm onveilig voor mensen met gehoorverlies. Daar ben ik mij blijkbaar zelf ook niet altijd bewust van.
Eind 2019 ben ik namelijk begonnen met aquafitness. Ik voel mij als een vis in het water, maar zonder hoortoestellen is het een grote uitdaging om de lessen goed te volgen. Als ergotherapeut denk ik in oplossingen en heb ik een sportmaatje geregeld. Met een bekend lipbeeld (spraakafzien) en wat hand- en voetwerk volg ik nu zonder problemen de lessen. Opgelost toch?
En dan valt mijn oog op een bericht in de nieuwsbrief: mensen die voor het volgen van de lessen hulp nodig hebben, kunnen medische begeleiding aanvragen. De begeleider mag dan gratis gebruik maken van de faciliteiten. Doorgaans zal deze medische begeleiding niet aangevraagd worden door slechthorenden. Geen haar op mijn hoofd die ooit gedacht heeft dat ik niet zelfstandig zou kunnen functioneren in het openbaar.
Ik doe alsof ik veilig ben in een zwembad, zonder hoortoestellen, zonder visueel ontruimingsalarm. Ik ben dan wel slechthorend, maar ik heb toch geen begeleider nodig? Als de rest gaat rennen dan ren ik toch gewoon mee. Maar wat als ik in een pashokje mij omkleed of naar het toilet ga? Dan ren ik wel behoorlijk achter de feiten aan.
Is mijn sportmaatje eigenlijk wel een sportmaatje? Of valt zij onder medische begeleiding? Eén mailtje met een mooi betoog over de toegankelijkheid voor mensen met een auditieve beperking was voldoende. Mijn sportmaatje is nu mijn medisch begeleider geworden en zij mag gratis naar binnen en deelnemen aan de groepslessen.
Het was een grote stap om hardop te zeggen dat ik begeleid moet worden, maar ik zie dit tevens als een mooie erkenning. En we hebben nog steeds evenveel plezier in het samen sportief bezig zijn.
Om terug te komen op het nieuwsbericht uit 2017: mijn voornemen is om meer aandacht te krijgen voor toegankelijkheid voor mensen met een auditieve beperking. Nu Nederland het nieuwe normaal aan het uitvinden is, is het goed om de toegankelijkheid voor mensen met een beperking weer goed op de kaart te zetten. Iedereen telt mee en ook ik mag af en toe cliënt zijn.
Over Hanneke Cobelens
Hanneke is ergotherapeut met een specialisme in ergotherapie voor mensen met een auditieve beperking. Als ervaringsdeskundige weet zij welke gevolgen slechthorendheid met zich mee kan brengen. Vanuit ThuisHoren ergotherapie begeleidt zij cliënten die in het dagelijks leven vastlopen en laat hen weer vol participeren in de samenleving. Zij wil de huidige hoorzorg aanvullen en een brug slaan tussen de arts of audicien en het dagelijkse leven van de cliënt.
Lees hier Hanneke's eigen ervaringsverhaal.